'geef iedereen het woord die zonder glijzeil geen
kokette pose vindt, die over het hoofd ziet dat
fantoomtrillingen geen liefkozingen zijn'

Ze redden het toch maar, die gasten in Heimweecafé. Hoe bouwen ze een eigen wereld? Stom wil in eenvoudige taal iets minder eenvoudigs zeggen. Ze schrijft over familie en buitenbenen. Of is dat hetzelfde? Bijvoorbeeld over de man achter het levensvraagloket, over drie patiënten in hun zelfgesneden spijkerjurken, het meisje met de fladderarm, over vrouwen met onzichtbaar tandvlees, de man die zijn trompet als een handtasje draagt. Over het roffelende been, de stille voet, het krimpende rijk. En over liefde natuurlijk.

Bernadette Stom (1964) woont sinds 1997 in Delft en is al ruim twintig jaar schrijfcursist bij De VAK, voornamelijk als deelnemer van de Poëziewerkplaats. Meer dan 25 jaar was ze docent Nederlands. Haar gedichten willen liever slingeren dan smal in een boekenkast staan. Nu zijn er tot haar verbazing toch 61 die het met elkaar in één band aandurven. Ze won met Groeizucht de derde prijs in de Turing Gedichtenwedstrijd 2016. Met haar dochter heeft ze in Vlaanderen en Brussel twee eigen theatervoorstellingen gespeeld. Aan de Hogeschool Leiden is ze simulatiepatiënt bij de opleiding fysiotherapie.

Heimweecafé verschijnt bij de Haagse Uitgeverij U2pi in de reeks van poëziefonds open. De bundel kost 15 euro en kan na de presentatie gekocht en gesigneerd worden.